Premiera: 29.01.2022, czas trwania: 2 godz. 45 min. (1 przerwa) Duża Scena

Premiera: 29.01.2022, czas trwania: 2 godz. 45 min. (1 przerwa) Duża Scena

Premiera odbyła się w 400. rocznicę urodzin Moliera i 109. rocznicę otwarcia Teatru Polskiego w Warszawie.

Nie mam wątpliwości – losy klasycznej literatury teatralnej zależą nie tylko od upodobań widowni, ale przede wszystkim od twórców i ich postawy wobec szczerości i uczciwości dzieła. Konfrontację i wymianę poglądów, choćby najbardziej rozbieżnych, uważam za konieczność. Niestety coraz częściej stajemy przed wyzwaniem licznych nieporozumień, pomieszania pojęć, wieloznaczności interpretacji tych samych określeń, zawłaszczania symboli i ich znaczeń. W moim przekonaniu nieustanne pozostawanie w rzetelnym kontakcie z klasyką, pomaga odnaleźć nadzieję na sensowność Świata.

„Don Juan”, w mojej interpretacji, jest to historia młodego człowieka, który żyje w czasach niezliczonych odpowiedzi na pytania o sens życia i otrzymał wolność ich wyboru. Mógłbym go nazwać – dzieckiem naszych czasów. Słucha tylko własnych pragnień, buntuje się przeciwko społecznemu porządkowi, sam dla siebie stanowi prawo, wierzy w nieistnienie Boga. Jest w tym autentyczny, uczciwy i nieustępliwy. Trudność w ocenie jego postawy polega na tym, że niełatwo odmówić mu racji. Powstaje przy tym paradoks; to nie obecność Don Juana destabilizuje ustalony porządek, ale jego śmierć.

Intryguje mnie próba opowiedzenia tej historii widzowi, który żyje w świecie uwolnionym z dogmatów – świecie, w którym utracono tradycyjną moralność, ale nie zyskano nowej.

/Piotr Kurzawa/

Uwaga! Informujemy, że w spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.

• "Don Juan"

  Anna Szymonik, Teatr nr 6/2022, 01.06.2022
  
  
  Na uwagę w tej inscenizacji zasługują przede wszystkim świetnie zagrane postaci Don Juana i jego służącego Sganarela. Don Juan w wykonaniu Krzysztofa Kwiatkowskiego zdaje się dopracowany w każdym calu. To typ chłodnego intelektualisty zbuntowanego przeciwko porządkowi społecznemu. Jest (...)

  Na uwagę w tej inscenizacji zasługują przede wszystkim świetnie zagrane postaci Don Juana i jego służącego Sganarela. Don Juan w wykonaniu Krzysztofa Kwiatkowskiego zdaje się dopracowany w każdym calu. To typ chłodnego intelektualisty zbuntowanego przeciwko porządkowi społecznemu. Jest on w tym buncie pewny swoich racji, konsekwentny i nieustępliwy. A jako demaskator hipokryzji - arogancki i cyniczny.
  (...) Również Sganarel w spektaklu Kurzawy został potraktowany zaskakująco poważnie. Komizm sługi Don Juana, toczącego z nim światopoglądowe spory, został tu przytemperowany i wyważony. Świetny Adam Biedrzycki buduje tę rolę powściągliwie, nie narzuca się, a jednocześnie, podobnie jak Kwiatkowski, pokazuje postać wielowymiarową.
  (...) Świetne aktorstwo i szacunek dla tekstu to cechy, za które niewątpliwie trzeba Don Juana Kurzawy docenić. Dzięki nim dostajemy spektakl przekonujący o swej ponadczasowości, a zarazem pozostawiający widzom pole do samodzielnej interpretacji.
  CAŁY TEKST RECENZJI: www.e-teatr.pl

  więcej  

• "Don Juan w szkole obłudy"

  Tomasz Miłkowski, Dziennik Trybuna nr 25, 03.02.2022
  
  
  Krzysztof Kwiatkowski, obsadzony w roli Don Juana, to jeden z najzdolniejszych aktorów w swoim pokoleniu. (...) jego Don Juan błyszczy siłą przekonywania i jako beztroski hedonista, i jako przebudzony człowiek honoru, i jako demaskator i głęboki krytyk wszechobecnej hipokryzji i (...)

  Krzysztof Kwiatkowski, obsadzony w roli Don Juana, to jeden z najzdolniejszych aktorów w swoim pokoleniu. (...) jego Don Juan błyszczy siłą przekonywania i jako beztroski hedonista, i jako przebudzony człowiek honoru, i jako demaskator i głęboki krytyk wszechobecnej hipokryzji i świętoszkowatości, zastępujących autentyzm stosunków społecznych. Jego namiętny monolog w tej kwestii – kulminacyjny moment sztuki – publiczność premierowa skwitowała brawami przy otwartej kurtynie. Nie tylko dlatego, że ten sławny monolog w przedziwny sposób rymuje się ze współczesnością i wydaje się jak tekst napisany w ostatnich dniach, ale przynajmniej na równi dlatego, że Kwiatkowski potrafi nadać tym słowom siłę wybuchową, oskarżycielską.
  (...) Prawdziwym odkryciem jest Sganarel Adama Biedrzyckiego, aktora zwykle drugiego planu, który w tym spektaklu błyszczy bystrością, swadą i lisią przebiegłością, balansując między odwagą i tchórzostwem. Nie jest przesadnie natrętny, jak to się Sganarelom w innym wykonaniu zdarzało, ale jest raczej jak rzep, który się uczepił pana i na nim żeruje – śmierć Don Juana to dla niego nie tyle utrata zarobku, ile utrata sensu istnienia, który sam sobie nadawał trochę ociężałym moralizatorstwem.
  (...) Wśród postaci drugiego planu prawdziwe perełki stworzyli Paweł Krucz jako Pietrek i Hanna Skarga jako Karolka. Pietrek Krucza olśniewa niepospolitą gamą odmian nieśmiałego wdzięku i bujnej roztropności. Jego wygadanie, kiedy opowiada o tonącym Don Juanie, walczy o prymat z wycofaniem zakochanego, który daremnie wyczekuje na jakiś znak od wybranki. Świetnie dopełnia ten duet Hanna Skarga (a rolę przygotowała w zastępstwie), nadająca Karolce rysy dziewczyny silnej, zdecydowanej, ale jak się okaże, tęskniącej za społecznym wyniesieniem.
  CAŁY TEKST RECENZJI: www.e-teatr.pl

  więcej