Premiera: 28.09.2018, czas trwania: 1 godz. 50 min. (bez przerwy) Duża Scena

Premiera: 28.09.2018, czas trwania: 1 godz. 50 min. (bez przerwy) Duża Scena

W maju 1964 roku Witold Gombrowicz poznał Ritę Labrosse – swoją przyszłą żonę. Jesienią zamieszkali razem we Francji, w Vence pod Niceą w willi Alexandrine.

Czesław Miłosz i jego żona, w czasie wakacji 1967 roku, zatrzymali się w Vence. Mieszkali półtora kilometra od Gombrowicza. Miłosz odwiedzał Gombrowicza codziennie.

Zbigniew Herbert, goszczący w tym czasie u Miłosza, odradzał mu te wizyty. Patrzył z dezaprobatą na zażyłość i regularne spotkania pisarzy. Jako reprezentant młodszego pokolenia miał pretensje do "starych mistrzów" o stosunek do Polski i Polaków…

Z faktów i domysłów, ze słów i przemilczeń Maciej Wojtyszko układa opowieść o "ojczyźnie" i "synczyźnie", o polskości, która zawsze jest wyzwaniem.

Zbigniew Herbert do Czesława Miłosza - Paryż, 11 V 1967
Kochany Czesławie,
Bardzo mnie niepokoi Twój kontakt duchowy z Gombrowiczem, chociaż takie rzeczy zdarzały się, vide dziwna przyjaźń Conrada z Gide’em. Strzeż się proszę, bo to DEPRAWATOR acz artysta…

Maciej Wojtyszko – reżyser teatralny i filmowy, dramatopisarz, autor scenariuszy słuchowisk i filmów animowanych, twórca literatury dla dzieci i młodzieży, m. in. książek "Bromba i inni", "Tajemnica szyfru marabuta". Pracuje jako pedagog – jest wykładowcą warszawskiej Akademii Teatralnej, w latach 1990-93, 1999-2002 i 2012-2016 był dziekanem Wydziału Reżyserii na tej uczelni.
Do jego najbardziej znanych dramatów należą: „Bambuko” (prapremiera w Teatrze im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie w reżyserii Zdzisława Wardejna, 1988), „Semiramida” (prapremiera w Teatrze Współczesnym w Warszawie w reżyserii Erwina Axera, 1996), „Wznowienie” (prapremiera w Teatrze im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku w reżyserii zespołu, 1994), „Żelazna konstrukcja” (prapremiera w Teatrze Powszechnym w Warszawie w reżyserii Wojtyszki, 1998) oraz „Bułhakow” (prapremiera w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w reżyserii autora, 2002), „Chryje z Polską czyli rzecz o Stanisławie Wyspiańskim” (Teatr Telewizji 2007, w reżyserii autora).
W 2014 roku w Teatrze Narodowym prapremierę miała sztuka „Dowód na istnienie drugiego”, której punktem wyjścia jest spotkanie dwóch mistrzów polskiej literatury: Witolda Gombrowicza i Sławomira Mrożka.
Sztuka „Deprawator” jest kontynuacją zainteresowań Macieja Wojtyszki postacią i twórczością Witolda Gombrowicza.

Grand Prix XIII Międzynarodowego Festiwalu Gombrowiczowskiego dla Andrzeja Seweryna.

***

Materiały edukacyjne dla grup szkolnych:

Klasa w Teatrze
Pomoc dla nauczycielek i nauczycieli wybierających się z uczniami do teatru. Pedagodzy dowiedzą się jak przygotować uczniów do wizyty w teatrze i jak poprowadzić rozmowę o spektaklu po powrocie do szkoły.
Kliknij i sprawdź opracowanie

Scenariusze lekcji
Zbiór materiałów dydaktycznych przygotowanych przez ekspertów w oparciu o podstawę programową i repertuar Teatru Polskiego do wykorzystania podczas lekcji.
Kliknij i sprawdź scenariusze lekcji

***

Spektakl powstał przy udziale finansowym Teatru Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie, instytucji kultury m. st. Warszawy.

• "Gombrowicz, Miłosz i Herbert o Polsce i polskiej inteligencji"

  Magda Kuydowicz, Teatr dla Wszystkich, 25.09.2019
  
  
  W "Deprawatorze" grają aktorzy dysponujący po prostu znakomitym warsztatem. Wiedzą, co mówią i do kogo, a także z jak trudnym zadaniem muszą się zmierzyć. Stworzenie portretu polskiej inteligencji, pokazanie w znanych pisarzach ludzi z ich słabościami, i wreszcie zagranie tego w sposób (...)

  W "Deprawatorze" grają aktorzy dysponujący po prostu znakomitym warsztatem. Wiedzą, co mówią i do kogo, a także z jak trudnym zadaniem muszą się zmierzyć. Stworzenie portretu polskiej inteligencji, pokazanie w znanych pisarzach ludzi z ich słabościami, i wreszcie zagranie tego w sposób prawdziwy i lekko sarkastyczny, to duża sztuka. Ale skoro przedstawienie reżyserował tak dowcipny i mądry człowiek jak Maciej Wojtyszko, to musiało się to udać. Obejrzenie "Deprawatora" to przyjemność, obowiązek nie tylko dla inteligenta i prawdziwa intelektualna przygoda.
  CAŁY TEKST RECENZJI: www.teatrdlawszystkich.eu

  więcej  

• _

  Maciej Łukomski, strefalifestyle.pl, 30.09.2018
  
  
  Dowcipnie i z wielką maestrią napisana sztuka Macieja Wojtyszki została wystawiona w reżyserii autora na scenie Kameralnej Teatru Polskiego w Warszawie. W obsadzie spektaklu znalazła się plejada polskich aktorów, którzy wcielają się w swoje rolę w sposób mistrzowski. Zachwyca Andrzej (...)

  Dowcipnie i z wielką maestrią napisana sztuka Macieja Wojtyszki została wystawiona w reżyserii autora na scenie Kameralnej Teatru Polskiego w Warszawie. W obsadzie spektaklu znalazła się plejada polskich aktorów, którzy wcielają się w swoje rolę w sposób mistrzowski. Zachwyca Andrzej Seweryn jako zarozumiały Witold Gombrowicz. Znakomita, pełna wdzięku jest w swojej roli Magdalena Zawadzka. Uśmiech na twarzy widzów wywołuję rola Wojciecha Malajkata. Swoją klasą zachwyca Grażyna Barszczewska. Świetna jest muzyka Piotra Mossa i scenografia Piotra Dobrzyckiego.
  Spektakl w Teatrze Polskim zrobiony jest w starym dobrym stylu, z aktorstwem najwyższej klasy. Uczta teatralna. Pozycja obowiązkowa.
  CAŁY TEKST RECENZJI: www.strefalifestyle.pl

  więcej  

• "Sukces nowej sztuki Macieja Wojtyszki"

  Witold Sadowy, e-teatr.pl, 29.09.2018
  
  
  Sztuka trzyma widownię w napięciu. Oparta na autentycznych faktach z życia Witolda Gombrowicza, Czesława Miłosza i Zbigniewa Herberta. Dzieje się we Francji. W Vence, w pobliżu Nicei. Wszyscy trzej przebywają na emigracji w latach 1964-1969. Wciąż rozmawiają o Polsce i Polakach. O ich (...)

  Sztuka trzyma widownię w napięciu. Oparta na autentycznych faktach z życia Witolda Gombrowicza, Czesława Miłosza i Zbigniewa Herberta. Dzieje się we Francji. W Vence, w pobliżu Nicei. Wszyscy trzej przebywają na emigracji w latach 1964-1969. Wciąż rozmawiają o Polsce i Polakach. O ich kompleksach i niedowartościowaniu. Pamiętam doskonale te czasy. Dużo mówiło się wtedy w Polsce wśród inteligencji na ten temat. Pracowałem wówczas w teatrze jako aktor. Oglądając w tej chwili to znakomite przedstawienie i aktorów, którzy grają w tej sztuce, przypominam sobie ich pierwsze kroki na scenie. Dziś są wybitymi artystami. Wcielają się z wielką maestrią w postacie ze sztuki Macieja Wojtyszki. Nie wiem, czy wystarczy mi słów, aby wyrazić mój zachwyt dla ich aktorstwa. Grają swoje role rewelacyjnie. Andrzej Seweryn po mistrzowsku ukazuje Witolda Gombrowicza. Kabotyna i zarozumialca. Wojciech Malajkat jest znakomitym Czesławem Miłoszem. Grażyna Barszczewska cudowna jako Janina, żona Miłosza. A przeurocza, pełna wdzięku Anna Cieślak, jako Rita Lambrosse, a z upływem czasu jak Rita Gombrowicz. Świetna Magdalena Zawadzka jako niespełniona aktorka Iza, mówiąca o sobie, że jest wielka. Katarzyna Skarżanka jako cicha, z godnością wykonująca swoje obowiązki Charlotte Caire. I najmłodszy z całego towarzystwa Paweł Krucz jako Zbigniew Herbert. Z pasją broniący Polski i Polaków w dyskusjach. Ze sceny słyszymy piękną polską mowę. Artyści wiedzą, jak operować głosem i pauzą. Nie bełkoczą, jak to ma miejsce w dzisiejszym teatrze.
  CAŁY TEKST RECENZJI: www.e-teatr.pl

  więcej  

• "Deprawator", czyli Gombrowicz, Miłosz i Herbert na scenie

  Wojciech Majcherek, Onet, 29.09.2018
  
  
  Andrzej Seweryn gra Gombrowicza tak, że wydaje się, iż fizycznie i mentalnie obcujemy z autorem "Trans-Atlantyku". Jest ekscentryczny, prowokujący, śmieszny w towarzyskich grach, egotyczny, świadom swej wartości, przenikliwy w sądach. Ale też widzimy go w chorobie i w obliczu śmierci, gdy (...)

  Andrzej Seweryn gra Gombrowicza tak, że wydaje się, iż fizycznie i mentalnie obcujemy z autorem "Trans-Atlantyku". Jest ekscentryczny, prowokujący, śmieszny w towarzyskich grach, egotyczny, świadom swej wartości, przenikliwy w sądach. Ale też widzimy go w chorobie i w obliczu śmierci, gdy cały teatr jego życia gaśnie.
  Dla części publiczności "Deprawator" może być przyjemną lekcją polskiej literatury i historii. Pozwalającą zajrzeć za jej kulisy, które odkryte już zostały przez znakomite biografie tej wielkiej trójki. Spektakl może dawać też pole do refleksji tym, którzy potrzebują konfrontacji myśli bohaterów sztuki z dzisiejszą rzeczywistością. Padają w niej kwestie, które widownia żywo odbiera (...).
  CAŁY TEKST RECENZJI: www.kultura.onet.pl

  więcej